Breaking Bad

31.12.2016 Sylwester. Jak się przyjrzeć to widać powiększone węzły

22.09.2016 Zanim wyczułem guzki

31.10.2016 Węzły są bardzo wyczuwalne ale niewidoczne na pierwszy rzut oka

10.11.2016 Trenuję a węzły zauważają wszyscy znajomi

4.12.2016 Zawody taneczne z widocznymi na szyi guzkami

7.12.2016 Świąteczny nastrój z dość dużymi węzłami. Tak w ogóle to węzły mam po prawej stronie szyi, ale większość zdjęć mam zakryte albo z lewego profilu

25.12.2016 Święta z zaniepokojoną rodziną, czego nie da się poznać

8.01.2017 Rana po wycięciu węzła do badań

31.01.2017 Wypad na narty mimo wszystko

7.02.2017 Dzień diagnozy. Trzęsły mi się ręce, ale zdjęcie nie rozmazane

9.02.2016 Po tomografii dowiedziałem się, że w klatce mam ogromnego guza

12.02.2017 Dwa dni przed szpitalem. Rodzina zmartwiona moją chorobą

13.02.2017 Dzień przed wyjazdem do szpitala

Moje rokowania po badaniu w Centrum Onkologii w Warszawie

Guzy zaznaczone w kółku na badaniu PET

Dzwonię do szpitala po tygodniu i tak dzień po dniu, aż 13 stycznia informacja, że wynik już jest. Jednak mój szanowny doktor wziął urlop akurat tego dnia i nie będzie go przez 2 tygodnie. Co robić? Co mogę zrobić? Pani w telefonie nie wie, jakaś młoda osóbka. Rozmawiałem z inną panią i nikt mi niczego nie doradził. No to czekamy. Ok, wizyta, lekarz spojrzał na mnie odczytując wyniki i powiedział tylko, że muszę najpóźniej pojutrze udać się do innego szpitala na oddział hematologii, tam się mną zajmą. Poczułem mobilizację i odparłem, że zaraz tam pojadę. Dostałem wydruk, wyszedłem z gabinetu. Na schodach spojrzałem na wynik. Agresywny chłoniak z limfocytów T. Ręce mi zadrżały. Stałem tak chwilę zastanawiając się co to oznacza. Zmobilizowałem się konkretnie, po prostu ruszyłem do szpitala, który był kawałek stąd. Przeszedłem 300 metrów i postanowiłem powiadomić swoją dziewczynę. Ona w szoku nie wiedziała co powiedzieć. Następnie ojciec… Przyjechał po mnie do szpitala razem z mamą, urwali się z pracy. Po drodze spotkałem swojego kumpla, któremu powiedziałem w oczy, że właśnie zdiagnozowano u mnie raka. Aha, byłbym zapomniał, po drodze szukałem w internecie co to jest, ten chłoniak. No i było – nowotwór. W ogóle do mnie nie doszło. Miałem zadanie do wykonania, dostać się na hematologię. Kumpel postanowił pojechać ze mną i towarzyszyć mi, aż do przyjazdu rodziców. Poczęstował mnie gofrem, bo nie zjadłem śniadania. Na oddziale dowiaduje się, że z tym skierowaniem nie przyjmą mnie tu. No i zaczyna się chaos. Pielęgniarka szuka rozwiązania. Czekamy. Przyjeżdżają rodzice, z lekkim przerażeniem w oczach. Przytulają mnie, ja się do nich uśmiecham, jak gdyby nigdy nic. Rodzice zaczynają śledztwo. Telefon do doktora, co mamy robić. Idziemy do ordynatora, który mówi nam, że tej choroby tu nie leczą, a poza tym musimy się udać do Warszawy w celu dokończenia diagnozy. Rodzice przerażeni, a ja nie rozumiem o co chodzi. Wracamy do Centrum Onkologii, gdzie szukamy innego lekarza. Czekając w kolejce ja żartuję sobie i nie tracę humoru. Natomiast rodzice zastygli i myślą co tu robić. Telefony po znajomych, pomóżcie. Moja szefowa, a zarazem przyjaciółka ma kontakt do lekarza onkologa. Będziemy się kontaktować. Pani doktor mówi nam, że to jest bardzo agresywna choroba wymagająca natychmiastowego leczenia i najlepiej jechać do Warszawy. Dostajemy skierowanie do Instytutu w Warszawie, a pani obiecuje nam załatwić tomografię i badanie pet. Łzy spływające po policzkach u rodziców zostaną mi w pamięci do końca życia. Wracamy do domu. Telefon od kumpla z torbielą na szyi, że u niego wszystko w porządku, a u mnie jednak najgorszy scenariusz. W domu non stop telefony po ośrodkach w Warszawie. Najbliższa wizyta za ponad 2 tygodnie. Jest telefon, że po znajomości możemy jechać za parę dni. Rodzice cały wieczór spędzają dzwoniąc, dowiadując się co robić. Cała rodzina już wie, jest przerażona. A ja nadal w szoku. W ogóle nie zdaję sobie sprawy co mnie czeka. Idę spokojnie spać, czego nie da się powiedzieć o rodzicach.

Wszystko zaczęło się w październiku 2016 roku. Wyczułem pod palcami jakieś guzki na szyi. Były to powiększone węzły chłonne. Od razu powiedziałem o tym swojej rodzinie. Oczywiście niczym się nie przejąłem, jak to u mnie w naturze bywa. Mama również była spokojna i mówiła, że zniknie. Natomiast dziewczyna kazała mi iść do lekarza, żeby to sprawdzić. Ja jak to ja olałem sprawę, bo nie chciało mi się tracić czasu na siedzenie w kolejce do rodzinnego. Sprawdziłem na wszelki wypadek w internecie parę stron, co to może być. Większość forów pisała o zwykłym przeziębieniu. Powinno przejść po tygodniu lub dwóch. Właśnie w tym okresie byłem przeziębiony, zwykły katar. No to nic, powinno przejść samo. Mama opowiada, że tu ciocia, tam znajoma miała powiększone węzły i przeszły same. Na uczelni kumpel mówi, że dostał zastrzyk i znikły. Spoko. Minęło tak pół miesiąca. Dziewczyna w końcu uparła się, że muszę iść do lekarza. Zresztą ciocia kazała jej mnie namówić. No dobra. 21 października poszedłem do rodzinnego, który był lekko zaniepokojony i zlecił badanie krwi, usg brzucha i rtg klatki piersiowej. Krew i rtg to kwestia 2 dni, lecz usg na NFZ to kwestia półtora tygodnia, czy więcej. No i wracam z wynikami po dość długim czasie, a tu wszystko w porządku. Teraz szukamy rozwiązania ze skierowaniem do Centrum Onkologii. Robi się poważnie, lecz jestem dalej spokojny. Okazało się, że na wizytę trzeba czekać do stycznia. Pfff… żałosne, zapomnę o tych węzłach to tego czasu. Dobra, szukam innego wyjścia. Aha! Codziennie rano, lecimy! A jednak w szpitalu dowiaduję się, że już doktora nie ma. Jest piątek, trzeba czekać do poniedziałku. Moja choroba była tak agresywna, że parę dni robiło różnicę, ale jeszcze o niej nie wiedziałem. Ok! pierwsze skierowanie na biopsję w trybie pilnym. Był już 30 listopada i nie wiem co działo się tyle czasu. Pierwszy raz usłyszałem prawdopodobieństwo chłoniaka, raka jąder lub toksoplazmozy. Ja nadal spokojny. Nowotwór? Ja? Niemożliwe. W międzyczasie szukaliśmy rodziną informacji w internecie. Znaleźliśmy chorobę kociego pazura, bo mamy w domu 3 koty. Masakra! Wyniki po ponad 2 tygodniach! Jeszcze raz MASAKRA! Nie dosyć, że nic te badanie nie wykluczyło, ani nie potwierdziło niczego. Drugie skierowanie na toksoplazmozę. Kolejny szpital, żeby to zrobić, niestety lekarza nie ma do 22 grudnia… Brak słów normalnie. Nie pamiętam dlaczego tyle czekałem, ale tak było. Wynik ujemny, wykluczyliśmy kolejną chorobę. No to lecimy po wszystko albo nic. Trzeba pobrać wycinek węzła, tzw. badanie histopatologiczne. Szykowanie się do szpitala na 3 stycznia już 2017 roku. Święta i sylwester w lekkim niepokoju z rodziną i bliskimi. Jeszcze nie wiedziałem, że nowy rok będzie prawdopodobnie najcięższym w moim życiu. Pierwszy raz od ponad 10 lat, kiedy to złamałem nadgarstek, trafiam do szpitala na dłużej, niż dzień. Pierwsi kumple ze szpitala, jeden jakaś torbiel na szyi, drugi tłuszczak na plecach, trzeci niegojąca się rana na nodze chorujący na szpiczaka. Pierwszy odmówiony różaniec od dawna. Zabieg się udał. Na wyniki miałem czekać około 10 dni. Pani pielęgniarka rzuciła takie luźne słowa, że z wynikiem pewnie pójdziesz na oddział hematologii i będzie ok. W ogóle jej nie zrozumiałem. Skonsultowałem to z rodzicami i doszliśmy do wniosku, że chodziło jej o chemioterapię. Pierwszy raz się przeraziłem. Równocześnie byłem zdziwiony, jak ona może być taka pewna. To na pewno nie to. Nie chłoniak.

Na pierwszą myśl nasuwa się serial Breaking Bad. Tak, to jest to. Główny bohater dowiaduje się, że zachorował na raka i jego życie zmienia się całkowicie. Podobnie było u mnie, lecz nie mam w planach zmieniać swojego pięknego życia na tyle, ile choroba pozwoli. To jednak nie jedyny powód tej nazwy. Jestem tancerzem, b-boyem, głęboko zakochanym w kulturze hip-hop. Breaking to nazwa dla tego tańca. Natomiast bad w nazwie? Sam nie wiem… może ten zły nowotwór. Chciałbym się z Wami podzielić moją historią, która poprzewracała mi w głowie. To śmieszne, że nawet kręcenie się na głowie do tej pory tak mi nie nakręciło, jak ta choroba. Zapraszam!